Jedną z uderzających właściwości malarstwa Tomasza Przychodzkiego jest ten wyraźny kontrast pomiędzy jego pracami. Jedne z nich lśnią światłem (niejednokrotnie najdosłowniej, bo Przychodzki lubi posługiwać się złotem jako kolorem); ujmują pogodnymi, jasnymi barwami; wydają się otwierać nieograniczoną przestrzeń. Inne osaczają mrokiem, który odbiera kolorom życie; wydają się zatłoczone albo oferują niewiele przestrzeni, która nie proponuje wyjścia ze stanu smutku czy rozpaczy. To samo złoto, które gdzie indziej migotało uwodzącym światłem, w tych drugich spływa raczej po płaszczyźnie płótna ciężkimi łzami. Jest to bardzo emocjonalne malarstwo, dla którego punktem wyjścia jest zwykle wspomnienie momentu intensywnego przeżycia – albo euforycznego szczęścia, albo paraliżującego smutku. Ciekawe u Przychodzkiego jest to, jak bardzo – choć nie zawsze na pierwszy rzut oka – te prace są naładowane erotycznie. Dotyczy to zarówno tych zatrzymujących na płótnie pamięć momentu szczęścia, jak i tych traktujących o rozpaczy. I szczęście, i smutek, są tutaj stanami splecionymi z seksualnym pragnieniem, z erotycznym doświadczeniem, z rozkoszą spełnienia, melancholią utraty lub odrzucenia. Ten erotyzm malarstwa Przychodzkiego bywa wyłożony explicite, w nasyconych tęsknotą lub naznaczonych urazem przedstawieniach ciał lub twarzy, ale bywa też poukrywany, zaszyfrowany w innych obiektach.
Ten krótki tekst powstał jako wprowadzenie do wystawy malarstwa Tomasza Przychodzkiego w klubokawiarni Księgarnia w Sosnowcu (w dniach 12-26 maja 2016).
Jarosław Pietrzak 